Waarom kozen jullie ervoor om precies dit jaar een verzamel-cd uit te brengen?

We bestaan 30 jaar en die verjaardag leek ons het ideale moment. Dat is voor ons een goeie reden. 30 jaar is toch wel iets, er zijn weinig duo’s die ons dat nadoen. We hebben ‘Oogst’ gemaakt ook als een overzichtsprogramma dat we in Vlaanderen gaan spelen volgend seizoen en dat in 80 voorstellingen. Veel cabaretiers passen voor zo’n best of-voorstelling maar we hebben onze muziek en onze liedjes die we meer dan de moeite waard vinden gebundeld om nog eens te hernemen. Het voelt goed aan en daar hoort een dubbelde cd heel goed bij.


Hoe moeilijk is het om het beste om het beste uit al die programma’s te halen?

De term ‘Kill your darlings is hier echt op zijn plaats. Als je wil, kan je een voorstelling maken van vier uur, maar dat kon natuurlijk niet. We zijn begonnen met een paar try-outs voor een beperkt publiek. We deden uit de losse pols wat sketches en brachten wat liedjes. Na enkele avonden maakte het programma zichzelf. Er komen dan songs naar boven die bij sketches samenvallen. Een ‘best of’ is echter meer dan de hoogtepunten zomaar achter elkaar zetten. Er moet een lijn in zitten, de dynamiek moet kloppen. Ik heb gevoel dat alles goed zit.


Zing je de nummers uit pakweg de jaren ’90 met de zelfde intensiteit of beleving of is dat veranderd?

De songs en de scenes die we nu spelen, spelen we beter dan ooit. Dat gevoel heb ik toch. De liedjes zijn rijp genoeg om ze nog eens te doen en wij zijn als performers en zangers alleen maar gegroeid. Ik heb het gevoel dat we ze kunnen brengen met meer rust, overtuigingskracht en lucht dan voorheen.


Jullie hebben heel wat voorstellingen gemaakt. Pik er toch eens eentje uit die de beste zou kunnen zijn?

We hebben alles terug bekeken om daarna een best of-voorstelling te distilleren. ‘Breken’ van een aantal jaar was een erg sterke voorstelling, met ‘Spaak’ hebben we belangrijke prijs in Nederland gewonnen, ‘Plank’ in 1992 was onze eerste voorstelling, ze heeft onze stijl bepaald met muziek en absurd theater door elkaar.


Hoe belangrijk is Mark Uytterhoeven geweest destijds?

Hij kwam op het perfecte moment. We waren vijf jaar bezig en speelden enkel in cafés. We mochten nog niet binnen in theaters. We waren net klaar met ‘Plank’ en speelden die voorstelling in een Nederlandse studentenclub. Toevallig zat Uytterhoeven in de zaal. In de pauze kwam hij ons vragen voor ‘Morgen Maandag’! Dat was perfect getimed. Televisie heeft ons bekend gemaakt in Vlaanderen. ‘Morgen maandag’ werd bekeken door gans Vlaanderen.


Hoe kijk je naar de toekomst? Zijn er nog dromen en ambities over?

We kijken altijd een show verder en hopen die klaar te hebben over twee jaar. We hebben die regelmaat al 30 jaar kunnen volhouden en telkens weer een stap vooruit gezet. De laatste jaren gaan we inhoudelijk iets dieper, maar tegelijk willen we de mensen nog altijd laten lachen en ontroeren. Daarmee kunnen we dan weer heel Vlaanderen en Nederland plat spelen. We moeten niet dromen van gigantische zalen als het Sportpaleis. Ons eigen doen kunnen blijven doen in de theaters, dat maakt ons op zich heel gelukkig.


Is de beleving in het noorden anders dan in het zuiden?

In Vlaanderen kan het eigenlijk niet op. We spelen altijd voor uitverkochte zalen. In Nederland spelen we echt voor onze die hard-fans. We treden één keer op in elke zaal. De mensen blijven ook daar terugkomen. Het verschil zit hem in de mogelijkheid om suggestief te denken. Dat kunnen Vlamingen beter dan Nederlanders. Onze stijl wordt immers heel erg bepaald door suggestie. Dat is niet voor iedereen weggelegd. In Nederland is dat kennelijk iets meer niche.


Hoe belangrijk was het televisieprogramma ‘Liefde voor muziek’ voor jullie dit jaar?

Heel belangrijk! We waren acht weken na elkaar te zien in een druk bekeken programma in prime time. En vooral, we mochten daarin ons ding doen : liedjes brengen. Dat kan eigenlijk nooit meer. Het enige wat je nu nog kan doen is in een of ander praatprogramma een half liedje spelen. Bij ‘Liefde voor muziek’ konden we bovendien de songs brengen met een erg goeie band, dat was fantastisch. We hebben niet lang moeten nadenken om dat toe te zeggen. Het was fijn!


Je bent nu al meer dan 30 jaar dag in dag uit met je broer op stap. Wat doet zoiets met jullie?

We weten nog altijd wat te zeggen tegen elkaar. Soms gaat het in de auto over de actualiteit, soms over familiale dingen, maar we kunnen ook goed stil zijn bij elkaar. We kunnen perfect in Gent instappen en in Groningen het eerste woord zeggen zonder dat het vervelend is. Dat kan je niet bij veel mensen. Dat gaat alleen maar beter de laatste jaren. Bovendien trekken we nog altijd samen hetzelfde unieke project. Met veel enthousiasme.

SIMALI

Foto © Jaap Reedijk